به گزارش گنجینه، دکتر کامران باقری لنکرانی، وزیر اسبق بهداشت و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز، با ابراز نگرانی از افزایش موارد خودکشی در میان دستیاران تخصصی پزشکی، تأکید کرد که این اقدام، حاصل یک تصمیم ناگهانی نیست، بلکه نتیجه فشارهای بلند مدت روانی، فرسودگی شغلی، افسردگی و عدم حمایت کافی از سوی مدیران آموزشی و نهادهای مسئول است.

وی در واکنش به خودکشی اخیر یکی از دستیاران در غرب کشور، این حادثه را تلنگری برای توجه جدی‌تر به بحران سلامت روان در محیط‌های آموزشی درمانی دانست.

باقری لنکرانی با اشاره به پژوهشی انجام شده در یکی از مراکز آموزشی شیراز اظهار داشت: اقدام به خودکشی در میان دستیاران پزشکی معمولاً واکنشی به یک تنبیه یا بازخواست ناگهانی از سوی افراد مورد اعتماد است، نه یک تصمیم لحظه‌ای.

به گفته او، برخوردهای ناعادلانه و فشارهای سیستماتیک در محیط کار، از مهم‌ترین عوامل زمینه‌ساز این بحران هستند.

وی افزود: با وجود اقداماتی چون تشکیل کمیته‌های غربالگری سلامت روان توسط وزارت بهداشت، هنوز خلأهای جدی در حمایت‌های ساختاری از دستیاران به چشم می‌خورد و باید در سطوح مدیریتی و رفتاری تجدید نظر اساسی صورت گیرد.

وی همچنین انتقاد کرد که در موارد بروز خطاهای پزشکی، بیشترین فشار و مسئولیت متوجه دستیاران است، در حالی‌ که شرایط طاقت‌فرسای کاری، کمبود امکانات، تاخیر در پرداخت‌ها و شیفت‌های طولانی نیز سهم بالایی در بروز این خطاها دارند.

به گفته لنکرانی، اصلاح شیوه‌های مدیریت آموزشی، کاهش فشار روانی محیط، تضمین کرامت انسانی دستیاران و ایجاد یک فضای حمایتی می‌تواند نقش مهمی در جلوگیری از وقوع چنین حوادث تلخی ایفا کند.

وزیر اسبق بهداشت با بیان اینکه مدیریت قوی نباید با سخت‌گیری‌های غیرمنطقی اشتباه گرفته شود، گفت:

در مدت ۹ سال مدیریت گروه داخلی در دانشگاه علوم پزشکی شیراز، حتی در موارد برخورد انضباطی، همواره تلاش کردیم کرامت انسانی افراد حفظ شود و دستیاران احساس کنند گروه آموزشی در کنار آن‌هاست.

همین رویکرد موجب شد تا بسیاری از آن‌ها به مراتب علمی بالا دست یابند و اکنون در هیئت علمی دانشگاه‌های کشور فعالیت کنند.

باقری لنکرانی در پایان ضمن قدردانی از معاونت آموزشی وزارت بهداشت به خاطر اقدامات اخیر در این زمینه، ابراز امیدواری کرد که تجربه‌ها و هشدارهای مطرح‌شده بتواند مانع تکرار فجایع مشابه شود و زمینه‌ساز اصلاح جدی در سیاست‌گذاری‌های آموزشی و روانی حوزه پزشکی کشور باشد.